۱۰ بهمن ماه ۱۳۸۹
با رفتن داریوش همایون، آزادی خواهان ایران سخنگوئی فرهیخته و توانا، مبارزان علیه استبداد و ارتجاع همسنگری پرشور و هشیار و یاران و پیروان مکتبش آموزگاری خردمند را از کف داده اند. کسی نیست اکنون که جایش را پر کند و چون او بتواند برای گرد هم آوردن نیروها و جنبش های آزادی خواه ایران پیوسته بکوشد بی آن که عناد کوته بینان و بداندیشان او را در بارۀ درستی هدف به تردید اندازد.
همایون در بیان اعتقاداتش هرگز در بند ملاحظات شخصی و مصلحت سیاسی اش نبود. گرچه نظام پادشاهی مشروطه را نظامی مناسب تاریخ و اوضاع و احوال ایران می شمرد و در برشمردن پیشرفت های ایران در دوران نیاکانم زبانی فصیح و قلمی شیوا داشت، امّا هرگز بر خطاها و کاستی های آن دوران پرده نمی کشید و نقشی را که در پراکندن بذر انقلاب ویرانگر داشتند انکار نمی کرد. اگر بزرگی در پهنۀ سیاست را بتوان به توانائی درک واقع بینانۀ منافع ملّی، آشنائی با ابزار تأمین این منافع و شهامت رویاروئی با احساسات و تعصبات خطرخیز مردمان، تعبیر کرد، بی تردید همایون را باید از مردان بزرگ عرصۀ سیاسی ایران معاصر شمرد.
در این دوران دراز دوری از وطن من از رایزنی های ارزنده و تجربــه های آموزنده اش بهره بسیار بردم و به همین روی از رفتنش سخت افسرده ام. یقین دارم که همۀ دوستان و یاران و پیروان او نیز با به یادآوردن سخنان حکیمانه و راهنمائی های ارزنده و عشق ناب و بی کرانش به ایران درد نبودش را تسکین خواهند داد.
روانش شاد و یادش در خاطر همۀ عاشقان ایران ماندگار باد
خداوند نگهدار ایران باد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر