۸ بهمن ماه ۱۳۸۹
هم میهنان عزیزم،
ماشین بی رحم اعـدام در سرزمینـمان ایران، این روزهــا بیش از پیش قربـانی می گیرد. شریف ترین جوانان ایران، امروز و هر لحظه با خطر مرگ دست به گریبانند و هولناک تر از آن بی تفاوتی مشهود بسیاری از شخصیت ها و مجامع بین المللی نسبت به روند پرشتاب این بی عدالتی هاست. من همانطور که پیش از این نیز در کنفرانس مطبوعاتی در تاریخ اول تیر ماه ۱۳۸۸ عنوان کردم خود را موظف و متعهد به حمایت از خواست میلیون ها جوان ایرانی برای دستیابی به دموکراسی می دانم و معتقدم که باید در نهایت ایستادگی، جنایت و سرکوب حاکمیت را محکوم کرد و بانیان اصلی آن را تحت فشار گذاشت.
فراموش نکنیم که موج گستردۀ اعدام ها در ایران با دهۀ ۸۰ میلادی تفاوتی آشکار دارد و آن روند تدریجی اما گسترده آن است. اگر در سال ۱۳۶۷ (۱۹۸۸) به یکباره هزاران زندانی سیاسی در چند ماه بی رحمانه اعدام شدند، امروز این اعدام ها به صورت تدریجی و کاملا پنهانی انجام می شود، و حتی خانواده ها نیز از اعدام عزیزانشان خبر ندارند
در این راستا در برخورد بـا رفتار یا عملکرد ظالمانــۀ رژیم نقش نیروها و ارگان های سیاسی برجسته تر و حیاتی تر در صحنه متبلور می گردد. نباید این بیدادگری ها را نظاره کرد و چاره اش را در گذشت زمان دید. باید صدای اعتراض به این بی عدالتی ها را به گوش جهانیان رسانید. نباید صبر کرد و شاهد این فجایع ناگوار بود. من از هم میهنان برون مرز خواستارم به صورت یک همبستگی ملی مسئولین جهان را در دفاع از حقوق زندانیان سیاسی و اعتراض به اعدام آزادیخواهان همراه کنند.
باشد که پشتیبانی ازهمبستگی ملی بوجود آورندۀ گزینه ای دموکراتیک و سکولار در جایگزینی این رژیم مذهبی خونریز بشود. این تنها راه حل نهایی پیش روی ما است.
خداوند نگهدار ایران باد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر